Η νόσος των βρυκολάκων (Vampire disease)

Η πορφυρίες, είναι μια ομάδα πολύ σπάνιων ασθενειών. Μεταξύ αυτών η Συγγενής Ερυθροποιητική Πορφυρία ή νόσος του Gunther. Πολύ σπάνια, έχον εντοπιστεί και περιγραφεί περίπου 200 περιστατικά παγκοσμίως.
Περιγράφεται κυρίως μια έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, επιφέροντας μια υπερευαισθησία, βλέπε υπεραλλεργία, στο φως του ήλιου. Επιπλέον, εκείνος που πάσχει από αυτή είναι αντικείμενο σοβαρών παραμορφώσεων. Πιο συγκεκριμένα, το σύστημα που είναι υπεύθυνο για την ανάπτυξη και την κατανομή των τριχών στο σώμα του λειτουργεί πλέον ανώμαλα και, ακόμα πιο εντυπωσιακό, η μύτη και τα δάχτυλά του ατροφούν και συρρικνώνονται, σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με άκρα ή νύχια αρπακτικού πουλιού παρά με χέρια ανθρώπου.

Η εξέλιξη της ασθένειας επιφέρει επίσης μια δυσκαμψία των χειλών και των ούλων του πάσχοντα και ο μορφασμός στον οποίον οδηγείται αναγκαστικά αφήνει να φανούν τελείως τα δόντια του. Η εναπόθεση πορφυρινών στα δόντια τους δίνει ένα ερυθρό χρώμα. 
Δε θέλει και πολύ για τη λαϊκή φαντασία, τα απλά και του μέσου ανθρώπου κυνόδοντα να αποκτήσουν την όψη πραγματικών κοφτερών δοντιών άγριου θηρίου. Είναι προφανές ότι οι βρικόλακες των περασμένων αιώνων ήταν πραγματικά άτυχοι. Δεν είχαν στη διάθεσή τους γυαλιά ηλίου, αλλά ούτε και μπορούσαν να κάνουν μετάγγιση αίματος για να βάλουν μέσα τους τα ερυθρά αιμοσφαίρια που τους έλειπαν. Σήμερα οι μέθοδοι αυτές για την καταπολέμηση της πορφυρίας είναι ευρέως διαδεδομένοι. Σε ό,τι αφορά στο σκόρδο, είναι γνωστό ότι το φυτό αυτό περιέχει μια χημική ουσία που δρα ανασταλτικά σε κάποια ένζυμα του ήπατος και "αραιώνει" το αίμα. Ένας υγιής άνθρωπος αν φάει σκόρδο θα έχει σίγουρα προβλήματα με την μυρωδιά της ανάσας του, ένας άνθρωπος όμως που πάσχει από πορφυρία, θα δει τα προβλήματά του να δεκαπλασιάζονται αυτομάτως από τη στιγμή που θα βάλει μόλις μια σκελίδα σκόρδου στο στόμα του. Τα τριχωτά και παραμορφωμένα από την ασθένεια πρόσωπά τους άλλωστε θα μπορούσαν να εξηγήσουν από μόνα τους τη θρυλική απέχθεια των βρικολάκων για τους καθρέφτες και... τους σταυρούς, εφόσον μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα, οι ασθενείς θα μπορούσαν να πιστέψουν ότι είναι "δαιμονισμένοι". Εκείνο όμως που χτυπάει περισσότερο τη φαντασία, είναι το γεγονός ότι οι "βρυκόλακες", μην έχοντας κάποιον τρόπο να πραγματοποιήσουν εκείνη την εποχή μεταγγίσεις αίματος, δεν είχαν άλλη λύση από το να πίνουν μεγάλες ποσότητες αίματος. 

Ο μύθος του Λυκάνθρωπου

Λυκάνθρωπος είναι λαογραφικός ή μυθολογικός άνθρωπος που έχει την ικανότητα να αλλάξει τη μορφή του σε λύκο ή σε θηριανθρωπικό υβρίδιο πλάσμα που μοιάζει με λύκο ,μόνο κατά την Πανσέληνο, είτε σκοπίμως, είτε αφότου καταραστεί ή για παράδειγμα δαγκωθεί ή γρατζουνιστεί από έναν άλλο λυκάνθρωπο. Πρόσφατες πηγές για την πίστη στη λυκανθρωπία είναι του Πετρώνιου (27–66) και του Ζερβά του Τίλμπουρι (1150–1228).

Ο λυκάνθρωπος είναι μια ευρέως διαδεδομένη αντίληψη στην Ευρωπαϊκή λαογραφία, που υπάρχει σε πολλές παραλλαγές, οι οποίες σχετίζονται με την κοινή ανάπτυξη μιας χριστιανικής ερμηνείας των υποκείμενων της Ευρωπαϊκής λαογραφίας που αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια της μεσαιωνικής περιόδου. Από την πρώιμη σύγχρονη περίοδο, οι πεποιθήσεις για τους λυκανθρώπους εξαπλώθηκαν και στο Νέο Κόσμο με την αποικιοκρατία. Η πίστη στους λυκανθρώπους αναπτύχθηκε παράλληλα με την πίστη στις μάγισσες, κατά τη διάρκεια του όψιμου Μεσαίωνα και της πρώιμης σύγχρονης περιόδου. Όπως και στις επιδείξεις μαγείας στο σύνολό τους, η επίδειξη των υποτιθέμενων λυκανθρώπων εμφανίστηκε εκεί που βρίσκεται τώρα η Ελβετία (ειδικά στο Βαλαί και στο Βω) στις αρχές του 15ου αιώνα και εξαπλώθηκε σε όλη την Ευρώπη τον 16ο, κορυφώθηκε τον 17ο και υποχώρησε από τον 18ο αιώνα.

To σύνδρομο Ambras είναι ένα σπάνιο γενετικό νόσημα με γενικευμένη υπερτρίχωση σε όλο το σώμ, κύρίως σε πρόσωπο, αυτιάκαι ώμους, με εξαίρεση τις παλάμες, τα πέλματα και τους βλενογόννους. Μπορεί να συνυπάρχει με άλλες ανωμαλίες του προσώπου ή των οδόντων. Για τον λόγο αυτό αποκαλείται  και Σύνδρομο του Λυκανθρώπου (Werewolf syndrome).